مثل نیلوفری ام در شب بودایی خویش

می نشینم به تماشای شکوفایی خویش

رو به ژرفای درون، موج زنان می پیچم

می روم محو شوم در دلِ دریایی خویش

چشم دیدار کسی نیست در آیین? من

بس که در حیرتم از دیدن رؤیایی خویش

مثل یک بید که در چشمه به خود خیره شده ست

چه طربناکم از احساس شناسایی خویش!

چشمه ها! گرم بجوشید و به دریا برسید

تا ببینید در آن آینه ، زیبایی خویش

این چه غوغای غریبی ست که می خوانَدمان

رو به آفاق درخشانِ تماشایی خویش!

وین چه شطحی ست که پیچیده در این حیرتگاه:

سجده کن - روح پرستنده - به یکتایی خویش!

از ازل تا به ابد فرصت شیدایی ماست

زنده ایم از نفس سبز مسیحایی خویش

دل نوشته های دوستان ()